De grenzen in de zorg -tussen de eerste, tweede en derde lijn c.q. tussen cure en care- lijken steeds meer te vervagen. Preventieve zorg groeit, ziekenhuiszorg verschuift deels naar de huisarts, de ligduur in het ziekenhuis loopt terug, nieuwe en betere (dag)behandelmethoden komen op. We zien dat patiënten, al dan niet geholpen door het internet, niet langer als vanzelfsprekend voor de zorgverlener in de buurt kiezen. De toenemende behoefte aan transparantie in kwaliteit en veiligheid speelt hier een rol. Dit heeft gevolgen voor de voorwaarden die zorgverzekeraars stellen, waarbij het er om gaat de patiënt de juiste zorg op de juiste plaats te geven tegen de laagst mogelijke kosten. Ziekenhuizen moeten adaptief zijn en hun zorgaanbod richten op de behoeften van de patiënt. Fusies, samenwerkingsverbanden en specialisaties zijn aan de orde van de dag.
De overgang van verzorgingsstaat naar participatiesamenleving is ander overheidsbeleid. Er wordt geld uitgetrokken voor het realiseren van digitale toegang tot het eigen medisch dossier. Daarnaast houdt de beperking van de explosieve stijging van de zorgkosten de politiek bezig (ongeveer 30% van de rijksoverheidsuitgaven!). Goede, betaalbare gezondheidszorg blijft een enorme uitdaging voor de politiek, zorgaanbieders en verzekeraars. Waar ziekenhuizen steeds worden geconfronteerd met nieuwe regels en systemen, is er een roep om vermindering van de bureaucratie.
De zorg is bij uitstek een veld, dat onder invloed staat van technologische innovatie. Er is de ontwikkeling van semi-medische oplossingen voor ‘mensen thuis’: draagbare bloeddruk en analysemeters, diagnosticerende pleisters en zelfdiagnose-apps. Daarnaast zijn er meer complexe vernieuwingen zoals operaties en ingrepen met Augmented Reality, 3D-prints van botprotheses en koolstoflichaamsdelen, de inzet van robots e.d. Technologie automatiseert steeds meer zorgtaken -denk aan automatische toediening van medicijnen- maar personeel met het juiste technische inzicht is niet vanzelfsprekend. ‘Big data’ wordt gebruikt om betere en snellere diagnoses te stellen, zie IBM Watson. Het ziekenhuis gaat zo meer en meer op een datacenter lijken. Beeldvormende technieken stellen binnen één week vast of een behandeling aanslaat, ter voorkoming van verspilling van medicijnen en onnodige belasting van patiënten. Waar ligt de grens tussen techniek, efficiëntie en waarden zoals menselijk contact en privacy van patiënten?
Anno 2017 ligt de focus in ons zorgsysteem sterk op méér doen met minder. Dus op kosten verlagen en efficiëntere processen. Ook vertellen innovators ons dat nieuwe technische ontwikkelingen heel snel gaan en onvoorstelbare gevolgen zullen hebben voor de zorg. Tegenover deze financieel technische drivers staat de aloude behoefte aan sociaal contact en menselijke aandacht in de zorg.
Om iets te kunnen zeggen over het zorglandschap van de toekomst is het belangrijk om zicht te hebben in deze technische en sociale ontwikkelingen: hoe gaan zij zich de komende jaren tot elkaar verhouden? En wat betekenen deze ontwikkelingen voor de (fysieke) plekken waar zorg wordt verleend?
Zo snel als de zorg geacht wordt zich aan te passen aan de ontwikkelingen, zo traag is vastgoed. De zorggebouwen zouden de veranderende zorgprocessen optimaal moeten ondersteunen, duurzaam en dus zoveel mogelijk toekomstbestendig moeten zijn. Hoe houden we de zorg betaalbaar, veilig, goed verspreid over Nederland en wat betekent dit dan voor de huidige ziekenhuizen en gebouwen?